نقدی برعملکرد کاروان اعزامی المپیک/سید احمد میری

تاریخ انتشار خبر : ۹۵/۰۵/۲۸

می دانیم که امروزه کارزارهای ورزشی ، عرصه هماوردی تجربیات، توان ها و برنامه های رقیبان و آن چیزی است که تا پیش از در آمدن به میدان، در توشه می اندوزند.
بی گمان، آوردگاه المپیک برزیل نیز بیرون از این قاعده نیست. چرا که دیدیم و دیدید که کاروان ورزشی ایران، که شکوه و اقتدار ملّت ما را نمایندگی می کند، تا به اکنون دستاوردی که باید و شاید را برای مردم ما فراهم نیاورده است و حتی در آن رشته هایی که انتظار درخشش و نمایشی بهتر می رفت نیز سوگمندانه تا به اینجای کار نتیجه ای جز اشک و حسرت به ارمغان نیاورد.
به باور اینجانب که گمان می کنم شما دوستان نیز در آن هم داستان باشید، علّت این ناکامی و ناخوشایندی را هم بایستی در عقبه ی این کاروان جستجو کرد.
پیروزی دلاور مازندرانی – قاسم رضایی – غیرت ، قابلیت و توان فردی را به اثبات رساند و به عبارتی بهتر ، نشان داد که همین بضاعت فردی ، تنها عامل پیروزی او در آن لحظات نفس گیر بود. امّا اشک جانسوز سرمربی خوش سابقه و جهانی تیم ملی کشتی فرنگی، روی سیاه بی برنامگی و سهل انگاری مدیران ما را به رخ جهانیان کشید. پس از آن نیز بغض فروخورده بهداد سلیمی و اشک های این ابر مرد ایران زمین که بغض میلیون ها ایرانی را شکست و خاطره مظلومیت ایران و ایرانی را در ذهن مردم ما زنده کرد.
اینک با این آیند و روند تاسف آور ، حق هر ایرانی است که بپرسد :
۱- سرانجام کی و چه زمانی قرار است که لوث بی برنامگی ها یک بار برای همیشه از عقبه ی ورزش ایران زدوده شود؟
۲- کی و چه زمانی قرار است که اقتدار و قاطعیت ایرانی جلوه ای کند تا مانع از شیطنت های ویرانگرِ همسایگان بدتر از دشمنان مان شود؟
۳- تا کی و چه زمانی قرار است که آنچه به پایمردی و غیرت و لیاقت فردی جوانان مان به دست می آید را به نام خود مصادره کنیم؟
به امید روزهای بهتر برای کاروان ورزشی ایران…
(سید احمد میری قلعه سری )