ناز تو و نیاز من / به قلم احمد خیرخواه

تاریخ انتشار خبر : ۹۵/۰۳/۱۹

ای نازنین نگار، در فراسوی زمان و مکان، مرا با ناز خود و نیاز من آشنا ساختی، وقتی که نقاب از روی گرامی برکشیدی و چهره تماشایی و نازنین تر از جان خود را هویدا ساختی، از من در باره ربوبیت خود و ربانیت من پرسشی تقریری پرسیدی! پرسشی که خود پاسخش را می دانستی اما می خواستی که از زبان من نیز بشنوی ، ای نازنین ، در برابر عظمت بی منتهای تو ، که درخشش آفتابیت تمام چشمان هستی را به سوی خود گشود و دیدگان همه عقول را در حیرت فروبرد ، آیا من جز راستی می توانستم حرفی دیگر بگویم و جز هدایت، می توانستم راهی دیگر بروم و جزعبودیت می توانستم گردن آویزی دیگر خواهش کنم ؟ نمی گویمت مجبورم کردی تا راست اندیش و راست کیش باشم، استغفرالله، بلکه از راستی تو راستی را آموختم و به آن مجبورم!
ای نازنینِ با ناز، تو سزاوار نازی و صفت زیبای تو نازست و شایسته ترین نام تو همینست که تو نازنینی ، و البته من نیز شایسته ترین نامی که ارزنده و برازنده من باشد دارم وآن « نیازمند » است ، و من موصوف به صفت نیازمندیم، اگر تو شایسته نازی من نیز شایسته نیازم . ای نازنین، اگرچه تو ناز داری و من ندارم ، اما من نیاز دارم که تو نداری ، حال می توان گفت: من به ناز تو محتاجم و تو به نیازمندی من مشتاق! ای نازنین نگار! آنچه هست هردویمان برسرمان تاجی هست، توبر سرت تاج ناز و من برسرم تاج احتیاج.
من و تو همسفر راهی نیک فرجامیم ، راهی که در آن من و تو دو آشناییم و دو دوست و دو رفیق و دو عاشق!
نازنین من !
در روز نخست دیدار، مرا بر اریکه عهد خود نشاندی ،و با هم عهد نامه ای نوشتیم، عهدی که یک ماده ایمان داشت و هزار تبصره عمل، و آن عهد یک التزام یکسویه از جانب من نبود بلکه در پای آن نشان مهر و امضای رحمت و ربوبیت تونیزهست.
آشنای من! حکمتانه بودن نظام هستی را به قبیله بشر گوشزد کردی تا کسی در باره پدیده شگفت انگیزآفرینش سرگردانِ شک و تردید نگردد.
آن روز که با چهره درخشانت روشن شدم ، از تو در باره هنر پرسیدم و تو گفتی هنر اطلس فضیلتست،و گفتی من دوست دارهنر و هنرمندانم، اما هرکس از «فضیلت» تهیست هنرمند نیست.
آن روز دانستم که تو نخستین هنرمند و بلکه آفریدگارهنر و هنرمندانی، ای جان هنرمندان، تو اصلِ حقیقت و حقیقتِ هر اصلی، ای مبدع و بدیع، ای صانع و صنیع،ای رافع و رفیع، ای سامع و سمیع،ای جامع و جمیع ، ای مانع و منیع،ای خادع و خدیع!ای طالع و طلیع،ای ساطع و سطیع،ای سارع وسریع ای آفریدگار رسم های ماندگار، هرجا رد پای خوبی و زیباییست، نام تورا درسر و نشان تورا در صورت دارد، وقتی مادری به کودکش نام تورا می آموزد،او به چشم عنایت تو توانا می شود و زبانش به بانگ تکبیر گویا.
ای نازنین خوش نگار، تورا در حکمت و قدرت و ربوبیت و رحمت و دیگر نام های نکویت، یکتا و بی همتا یافتم.
دوست من !
آنروز که به وجاهت رویت نظر کردم، دیدم کلمات شکوهمند وابهت آمیزی از مقابل دیدگان ذهنم عبورمیکنند و تورا زمزمه می کنند: « او خداوندگاریست متکبر و جبار و قاهر و مسلط و مسیطر و مهیمن و … و او پروردگاریست که در صفات جلال و جمال و در گوهر وجود واصالت ذات خود فارد و فرید و واحد و وحیدست .
آنروز آهنگ توحیدی که می نواختی جان جهان را به وجد آورد و هرکه و هرچه در شناسنامه وجود بود با تو هم نوا شدند، وه چه زیباست هماهنگی باتو همنوایی باتو!
رفیق من!
آن روز روز مبارک و گرامی و روز خوش سرنوشت و خاطره انگیزبرای من و توبود.
گفتم رفیقم باش، رفیق اعلای من، رفیق اعظم و رفیق اکبر و رفیق اکرم من باش ، گفتی هستم ، اما شرط آنست که تو بنده ای فرمان پذیر و با بصیرت باشی!
گفتم هستم، گفتی : پس جز روی من نبین! گفتم فرمان پذیرم ، مگر کدام روی خوش تر از روی توست تا ذهنم را در کمند خیال خود اسیرکند ؟ رفیقم مگر کدام رو روتر از روی نازنین شماست ؟ هرگز هرگز!
رفیقم گفت : همواره در راه ایمان باش و برمن توکل کن، و درسختی های تکالیف الهی صابر و بردبار باش و جان شیرین خود را در منای تقرب، به پیشگاه حضرت دوست قربانی کن.
با دو بال ایمان و خرد در آسمان رستگاری پرواز کن، مبادا پای عقل را در زنجیر شهوت گرفتار سازی و ایمان خودرا در ازای نام و نان نادیده بگیری.
عقل خود را شاداب و با نشاط ساز و جایگاه آن را همواره محترم و گرامی بشمار وعظمت ایمان را نادیده نگیر و آنرا تضعیف و تحقیر مکن تا در رنج بیشمار گرفتارنگردی .
خود را به فضایل و کمالات آراسته ساز و از آلودگی به رذایل اجتناب کن ، حقوق دیگران را مراعات کن ، وهیچ چیز بهانه مناسب برای تضییع حقی از سوی شما نیست،هیچ لذتی مفیدتر و خوشایندتراز معرفت پروردگارت نیست،معرفتی که راه عبادتش را برایت هموار می سازد و تو را در پیشگاه با عظمتش به قیام وصیام و رکوع و سجود و تسبیح وتنزیه وا می دارد.
بهترین نسخه رستگاریتان قدم نهادن در راه انبیاء و اولیاست،و نیز تلاوت و توسل به آیات شفا بخش کتاب آسمانیست، دوری شما از امامان معصوم (ع) موجب محرومیت شما از هدایتست و سبب گمراهی و ظلمت و ضلالت از راه رستگاریست، هیچ راهی به مقصد رستگاری منتهی نمی شود مگر راه قرآن و اهل بیت (ع).
شما در وقتی زندگی می کنید و بر زمینی ، زمانتان اندکست و زمینتان کوچک ،من پروردگار بزرگ شمایم،مرا بشناسید،برترین اعمالتان انتظار طلوع خورشید فرج است،پس به قبله من رو نمایید و از روی نیاز نماز بگزارید و با من هم آغوش باشید.
و من گفتم:
در این زمانه خوشم چون تو یار ناز منی قمار دل به تو بازم که دلنواز منی
انشاءالله صالح و فالح باشید، یا علی مدد.
احمد خیرخواه