جاده ای که به نفع محیط زیست است

تاریخ انتشار خبر : ۹۵/۰۳/۵

به گزارش نيكاخبر به نقل از ونگ وا با مطلبی تحت عنوان جاده ای که به نفع محیط زیست است نوشته است : این روزها برخی رسانه ها از احداث جاده ای در منطقه پارک ملی پابند خبر دادند دادند و آن را جاده ویرانگر پارک ملی پابند دانستند. بنابراین با توجه به شرایط خاص جغرافیایی و اجتماعی منطقه نگارنده با هدف حمایت از پروژه احداث پارک ملی ، به بررسی و کنکاش جزئیات بیشتر می پردازد:

ا-پارک ملی پابند(که گفته می شود نامش به پارک ملی هزارجریب تغییر یافت) به وسعت حدود ۲۵ هزار هکتار از ارتفاعات جنوب شرقی روستای چناربن نکا و ضلع جنوبی جاده چناربن، زروم، زنگت، بادابسر، تجرخیل به بندبن را شامل شده ، بطوری که روستاهای درمزار لیمونده و بندبن در محدوده پارک قرار گرفته و از سمت جنوب تا ارتفاعات سورت بادله کوه و از سمت شرقی به ارتفاعات چنگی و نمکه محدود می شود. تقریبا بیشتر محدوده پارک در حوزه شهرستان نکا واقع شده است. این محدوده شامل دره ها و ارتفاعات جنگلی و مرتعی مانند ترشیدو، چهاردر، بادله کوه ، سیاه کند،بایکلوم، گرجی نو، زرشک کوه، سیاه خانی و… می باشد که به این مناطق تقریبا هیچ راه شوسه قابل دسترسی وجود ندارد بطوریکه تردد هر نوع وسیله نقلیه در داخل محدوده غیر ممکن است. یکی از راههای دسترسی به سمت شرقی پارک را می توان به جاده بندبن نکا به منطقه چنگی و دیباج در شهرستان دامغان استان سمنان اشاره کرد که از گذشته این جاده وجود داشته است. اگر به نقشه البرز شرقی که از سوی سازمان جغرافیایی و کارتوگرافی کشور در سالهای دهه ۶۰ منتشر شده مراجعه کنید راه دسترسی بین روستای بندبن و چنگی دامغان موجود بوده است . ضمن آنکه این یکی از راههای مالرو تاریخی میان دامداران و تجار دامغانی و مازندرانی بوده است. اما بدلیل سیل گیر بودن منطقه اکنون خسارتهایی به جاده وارد شده که تردد وسایل نقلیه سخت شده است .سالهاست مسئولان به آن منطقه بی توجهی کرده و فرمانداری نکا امسال برای ترمیم آن اعتبار اندکی از محل اعتبارات شهرستان تخصیص داده است. این جاده در درجه اول برای تردد وسایل نقلیه محیط بانان ، منابع طبیعی، کشاورزان و دامداران منطقه و… می باشد

۲-هرچند سالها از مصوبه هیئت دولت از پارک ملی شدن بخش از مناطق مرتعی و روستایی شهرستانهای نکا و بهشهر در البرز شرقی می گذرد اما تنها اقدامی که به چشم می آید نصب یک تابلو تحت عنوان «منطقه پارک ملی هزارجریب» هنوز بعضی از نقشه ها و سایتهای موجود منطقه بندبن و مسیر جاده مذکور را جزو مناطق حفاظت شده بحساب آورده درصورتی که مناطق حفاظت شده باشد فعالیتهای عمرانی و گردشگری و… بلا مانع است. حتی اگر بپذیریم در جدید ترین تغییران منطقه مذکور جزو پارک ملی باشد؛ چرا نباید برای اجرای پارک ملی برنامه داشت؟

۳-بنظر می رسد کارشناسان محیط زیست همواره مایلند آسانترین گزینه را برگزینند و آن اینکه اگر روزی طرح پارک ملی در منطقه اجرا شود، همه راهها و معابر به منطقه پارک ملی مسدود باشد و آنها پاسگاهی در ورودی احداث کنند و خیالشان از عدم تردد هر نوع وسایل نقلیه یا انسان در داخل پارک راحت باشد با این حال پارک ملی چه منافعی برای توسعه منطقه دارد؟ چه منفعتی برای بومیان دارد؟ مگر پارکهای ملی در سایر کشورهای دنیا مهمترین مرکز جذب توریست و گردشگر نیست؟ آیا پارک ملی به راه دسترسی نیاز ندارد؟ درصورت آتش سوزی در منطقه و تهدید بهترین و نادرترین گونه های جنگلی و جانوری چگونه می توان برآتش غلبه نمود؟ گناه اهالی بندبن چیست که بیشتر ماهها از سال وسیله نقلیه نمی تواند وارد روستا شود؟ مگر کارشناسان حفاظت محیط زیست منطقه فراموش کردند که مردم بندبن چقدر به آنها در حفظ حیات وحش ، خاک و معادن منطقه به آنها کمک کردند؟ چطور ممکن است سه روستای بندبن، درمزار و لیونده را جزو منطقه پارک ملی قرار داد و اجازه هیچگونه ساخت و ساز مسکونی و پروژه های عمرانی به مردم داده نشود؟! در حالی که مردم بیش از ۱۳ سال می شنوند که قرار است منطقه و حتی خانه ای که در آن زندگی می کنند پارک ملی شود حتی نمی داند پارک ملی چیست و آیا درقبال ازدست دادن روستا و ممانعت از توسعه آن پارک منافعی برایشان دارد یا خیر؟ آیا می توان بدون رضایت بومیان در حفاظت منطقه موفق بود؟

عكس از سيدرقيه حسيني