ساخت ونشرجّک هاوانتشارشان به چه قیمتی؟!مطهري فرد

به نام خدای عزیز
سلامی به زیبایی فصل هزار رنگ پاییز به شما همراهان و گرامیان که با حضور پر مهرتان در صفحات پایگاه خبری نیوز نکا و ارائه نظرات بی پیرایه خود، نشان میدهید نکا و نکایی را گرامی میدارید. سپاس از حضورتان.

همانطور که همگی تان استحضار دارید فرد شوخ طبع و بزله گو را خیلی ها دوست می دارند و از حضورش لذت می برند.
در این روزها که در بی سرو سامانی فرهنگی و اقتصدی و سیاسی به سر می بریم هستند افرادی که با روحیه و منش شوخ طبعی ، لااقل برای لحظاتی ما رو از این فضای کدر به سمت تلطیف روحیه می برن اما نکته مهمی که در همینجا وجود دارد این است که در همین وادی هم شاهد فضایی کدر و بی سر و سامان هستیم و باید گفت شوخی و خندیدن گاهی هزینه هایی سنگین و خسارات جبران ناپذیری دارد.
با ما در ادامه این مطلب همراه باشید
در فرهنگ ایرانی و اسلامی ما رسم بوده که بسیار مراعات حال داغدیده را می کنند، مجلس شادیشان را به تاخیر می اندازند، صدا به خنده بلند نمی کنند، پدری در مقابل دیدگان یتیم فرزندش را در آغوش نمیگیرد و بسیاری امور دیگر.
اما در همین احوال بی سروسامانی اوضاع اجتماع انگار دیگر رسم شده است پس از هر فاجعه ای، چه اسید پاشی باشد و چه تجاوز و چه قتل، جوک هایی در فضای مجازی درباره آن ساخته می شود و اصل حادثه یا قربانیان آن را به تمسخر می گیرند.
ساختن این جک هایی که ترک ها، لرها و دیگر اهالی شهرهای کشورمان را نشانه گرفته و یا جوک هایی که فجایع اجتماعی مثل اسید پاشی و تعرض به دو نوجوان ایرانی در فرودگاه جده را بازیچه قرار داده، حالا هم نمک زدن به زخم خانواده های قربانیان حادثه منی هدفشان شده است.

ینظر شما آیا این ها فقط با هدف شاد کردن مردم ساخته می شوند؟ حتی اگر بگوییم که فقط به قصد خنداندن ساخته شده باشند، آیا از خودمان سوال کرده ایم این خنده ، چه بهایی دارد؟
دردناک تر این است که انتشار دهندگان این جک ها، به این نکته فکر نکرده اند که بی شک متن های به خیال خودشان خنده دارشان ، ممکن است مثلا به دست خانواده های آن دو نوجوان و حتی خود آن ها و یا خانواده های قربانیان فاجعه منا برسد و در این صورت آنها، پس از خواندن این شوخی ها چه احساسی پیدا می کنند؟
در یکی از شبکه های اجتماعی نوشته ای را از زبان یک فرزندی که پدرش در حادثه منا از دنیا رفته بود را خواندم و به نظرم خیلی قابل تامل بود:

اكنون كه مشیت الهی آن طور رقم خورد كه پدرم را از زیارت خود به میثاق خود ببرد چاره ای جز صبر و آرزوی آمرزش برای پدرمان و سایر از دست رفته ها نداریم.

در سنت ما آن كس را كه مصیبتی فرو می آید تسلی می دهند و با او هم دردی می كنند. هر چند تسلی ما زخم زبان شد و توهین و افترا.
گله ای نیست از آن كس كه پدرم را نشناخت و او را به جهالت متهم كرد.
گله ای نیست از آنكه پدرم را به بی توجهی به فقیران متهم كرد. حتما آن شخص نمی دانسته كه پدرم هر سال یك پنجم مالش را خمس و یك دهم كشتش را زكات می داده است و هر روزه ای از او كه قضا شد گرسنه ای را سیر كرد.
گله ای نیست از آن كس كه صدقه های روزانه پدرم را ندید.

گله نیست از بی انصافانی كه نمی دانستند پدرم قربانی هر ساله عید قربان را به كودكان یتیم می داد؛ همان هایی كه هر سال به طعنه می گفتند به جای كشتن حیوان بیچاره، یک درخت بكار!
گله ای نیست چون كه بسیاری از یتیمان و فقیران كوفی كه علی علیه السلام را به بی توجهی متهم می كردند تنها بعد از مرگ او فهمیدند كه آن ناشناسی كه شب ها برای آنها طعام می آورد كیست.
گله ای نیست از آنها كه خرج كردن برای یك بار رفتن به مكه در تمام عمر را جهل می شناسند ولی خرج ده سفر حج را در یك شب خرج عیش و نوش می كنند، همان مجالسی كه فقرا را به آنها راه نمی دهند.
گله ای نیست، گله ای نیست، گله ای نیست چون خدایی هست.
اما گله ای دارم به آنكس كه می گوید «خدا را در اشك كودك یتیمی جستجو كن» و اكنون كه كودكی یتیم شده است مرگ پدرش را مایه خنده خود كرده است. از شما می پرسم با كدام دین و آیین یتیم شدن كودكی، مرگ فرزندی و یا همسری را مایه خنده می دانید؟
اگر خدا را در اشك یتیمی می بینید از شما همدردی نمی خواهیم لطفا نمك به زخممان نپاشید كه مولایمان حسین علیه السلام فرموده است: اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید.

ما که خود را مسلمان و پیرو رسول خدا صلی الله و علیه وآله می دانیم بیاییم مسلمانی خود را نه فقط در حرف که در عمل نشان دهیم … دست از ساختن جک و تمسخر آن هم در این شرایط برداریم … اگر خودمان اهل این کارها نیستیم، مطالبی که در این زمینه برایمان فرستاده می شوند را انتشار ندهیم …
قرآن کریم می فرماید: با کسانی که اهل تمسخر و مسخره کردن هستند، برخورد کنید: «لا تَتَّخِذوا الَّذینَ اتَّخَذوا دینَکمْ هزواً وَ لَعِباً» (مائده/۵۷) یعنی با کسی که دین شما را به بازی و مسخره گرفته است باید برخورد بکنید.

کمی خودمان را جای خانواده های این داغداران بگذاریم … خیلی از این عزیزان خانوادگی به حج رفته بودند اما صد افسوس که تنها بر گشته اند؛ عزیزانشان را از دست داده اند … این ها دلشان سنگین است ، غم دارند، زخم خورده اند … بر زخم هایشان نمک نزنیم.
با زیر سؤال بردن عمل واجبشان، با تمسخر و ساختن و حتی پخش کردن این حرف ها و جک ها، بر جانشان آتش نزنیم.
باور کنیم که با چنین رفتارهایی جز عذاب خدا را برای خودمان نمی خریم:«…لَهمْ عَذابٌ مهینٌ» (آل عمران/۱۷۸)
عذاب مهین مثل ریختن لجن و کثافت روی سر کسی است که موجب توهین و جسارت می شود. عذاب فردی که دیگری را مسخره می کند مهین است و شاید دلیلش همین باشد که او در دنیا به دیگران توهین می کرده است. (به نقل از حجت الاسلام ماندگاری)

در جای دیگری از آیات قرآن تمسخر کننده و کسی که دیگران را مورد تحقیر قرار می دهد، به طور مطلق (جوک و غیر جوک ) مورد نفرین خدا و یا جزء ظالمان قرار می گیرد:
یَا أَیّهَا الَّذِینَ آمَنوا لَا یَسْخَرْ قَومٌ مِّن قَوْمٍ عَسَى أَن یَكونوا خَیْرًا مِّنْهمْ وَلَا نِسَاء مِّن نِّسَاء عَسَى أَن یَكنَّ خَیْرًا مِّنْهنَّ وَلَا تَلْمِزوا أَنفسَكمْ وَلَا تَنَابَزوا بِالْأَلْقَابِ بِئْسَ الاِسْم الْفسوق بَعْدَ الْإِیمَانِ وَمَن لَّمْ یَتبْ فَأوْلَئِكَ هم الظَّالِمونَ : اى كسانى كه ایمان آورده اید نباید قومى قوم دیگر را ریشخند كند شاید آنها از اینها بهتر باشند و نباید زنانى زنان [دیگر] را [ریشخند كنند ] شاید آنها از اینها بهتر باشند و از یكدیگر عیب مگیرید و به همدیگر لقب هاى زشت مدهید چه ناپسندیده است نام زشت پس از ایمان و هر كه توبه نكرد آنان خود ستمكارند. (حجرات، آیه ۱۱)
با تمسخر و ساختن جک برای آنانی که از خانه خدا آمده اند و آنانی که در خانه خدا به لقای خدا رفته اند، به جنگ با خدا نرویم …

در حدیث قدسی آمده است:
از امام صادق -علیه السلام- آمده است که خداوند عزّ و جلّ فرمود: کسی که بنده مؤمن مرا خوار شمارد باید بداند که خداوند با او در جنگ است و کسی که بنده مؤمن مرا تعظیم و تکریم کند بی شک از غضب من در امان است. (كلینی محمدبن یعقوب، اصول كافی، ترجمه سید جواد مصطفوی، ج ۲، باب من آذى المسلمین و احتقرهم، ص۳۵۰)
و کدام بنده عزیز تر از کسانی است که به بیان رهبر انقلاب اسلامی آیة الله خامنه ای انشالله مشمول این آیه خواهند بود:

وَمَن یهَاجِرْ فِی سَبِیلِ اللّهِ یَجِدْ فِی الأَرْضِ مرَاغَمًا كَثِیرًا وَسَعَةً وَمَن یَخْرجْ مِن بَیْتِهِ مهَاجِرًا إِلَى اللّهِ وَرَسولِهِ ثمَّ یدْرِكْه الْمَوْت فَقَدْ وَقَعَ أَجْره عَلى اللّهِ وَكَانَ اللّه غَفورًا رَّحِیمًا:
و هر كه در راه خدا هجرت كند، در زمین اقامتگاه هاى فراوان و گشایش ها خواهد یافت و هر كس [به قصد] مهاجرت در راه خدا و پیامبر او، از خانه اش به درآید، سپس مرگش دررسد، پاداش او قطعاً بر خداست، و خدا آمرزنده مهربان است. (نساء، ۱۰۰)
پس بیاییم و حال که حاکمانمان بر ما مهری نداردند لااقل خودمان بر خویشتن ظلم روا نداریم و در رفتار و کردارمان بازنگری کنیم و متمدنانه زیست کردن را سرلوحه رفتارمان قرار دهیم و آزاد مرد باشیم.
به امید هوای تازه تر….
یا علی

دیدگاه های این مطلب

3 نفر دیدگاه خود را در مورد این خبر بیان کردند. شما نفر بعدی باشید

  1. آقاجانی از برما در گفت:

    سلام. جالب بود، تشکر از نویسنده، آقای یداللهی نوشته خودتونه؟

  2. میرزاعلی درخشانی در گفت:

    باسلام خدمت حاج آقامطهری فرد:مطالب بسیارخوب وبجایی بودامامتاسفانه بعضاازسوی افرادی که اهل مزاح وبهتر بگویم اهل تمسخرند ودراین زمینه خلاقیت خاصی دارندنه تنهابه اینگونه مسائل بلکه بدون رعایت حرمتها وحریم ها به دین و دیانت ما حرمت شکنی وبه باد تمسخر میگیرندوما باخواندن آن با یک لبخند خواه دانسته یا ندانسته به عمق این مطلب آن راتائیدویاازآن بی خیال میگذریم غافل ازاینکه همه آن نوعی هجمه فرهنگی است از سوی دشمن که نهایت بهره برداری رابرعلیه دین وآداب ورسوم ما خواهند کرد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *