قطعه ی هنرمندان درنکا هم وجود دارد؟به قلم زارعين

تاریخ انتشار خبر : ۹۴/۰۳/۸

هنر نشانه ی تمدن و پیشرفت فرهنگ هر کشور و جامعه ای هست. و هنرمندان، سنبل و نماد هر کشوری هستند، کشورهای جهان هرگاه بخواهند میزان تمدن و فرهنگ دیگر کشورها را بفهمند هنر هر کشور و هنرمندان آن را در نظر می گیرند. و همه ی ما خوب می دانیم هنرمندان تمام زندگی خود را وقف هنر می کنند و همچون انسان های عادی از زندگی خود نمی توانند لذت ببرند. بله آنان تا زمانی که زنده اند، دیده می شوند، مطرح هستند و از مزایایی بیشتر از سایر افراد برخوردارند .
با این حال، این سؤال پیش می آید که آیا هنرمندان پس از زندگی دنیوی، باید به دست فراموشی سپرده شوند.
پاسخ به آن مشخص است، خیر.
حال سؤال دیگری پیش می آید،باید چه کرد که هنرمندان پس از فوت شان فراموش نشوند؟
ساده ترین و کمترین حقی که هنرمندان برگردن دولت و مردم دارند، اختصاص دادن قطعه ی هنرمندان در شهر خودشان است، تا هم فراموش نشوند، و هم اینکه، عزیزانشان راحتتر سر خاکشان بروند و هم همه ی هنردوستان فاتحه ای برای آنان بخوانند و آنان را از نیاز های اخروی بی نیاز کنند.
وجود نداشتن قطعه ی هنرمندان یعنی فراموش شدن هنر شهر و جامعه و کشور، یعنی گمنام شدن هنرمند و پایین آمدن سطح تمدن یک کشور.
با این مقدمه می خواهیم ببینیم که قطعه ی هنرمندان به غیر از تهران، آیا در شهرستان ها هم وجود دارد یا نه؟
با تحقیقاتی که انجام دادیم، نخستین قطعه ی هنرمندان مازندران در سال ۸۹ بهره برداری شد و در این قطعه برای فاز نخست آن ۵۰۰ قبر در نظر گرفته شده بود و امکان توسعه ی آن نیز وجود دارشت. بعد ها، در کنار قطعه ی هنرمندان اتاقی ساخته شد، تا آثار هنرمندانی که به خاک سپرده می شوند برای علاقمندان در آن به نمایش گذاشته شود. قطعه ی هنرمندان پس از تلاش دو ساله ی اداره ی فرهنگ و ارشاد اسلامی این شهرستان، که در سال ۸۹ آقای حسین جوادی ریاست آن را به عهده داشت، و به همراهی سازمان آرامستان آمل به تصویب شورای شهر رسیده بود. در آن زمان قطعه ی هنرمندان آمل در مراحل پایانی آماده سازی از سوی سازمان آرامستان و تحویل به ارشاد این شهرستان بود که با مرگ استاد محمد علی غریقی، عکاس مشهور مازندرانی این قطعه با تدفین این پیشکسوت زودتر از موعد مقرر بهره برداری شد.
شایان ذکر است، جمع زیادی از هنرمندان این شهرستان از مدتها قبل خواستار تخصیص قطعه ای به نام هنرمندان در آرامگاه های معروف این شهر بودند.
بنابر اعلام سازمان آرامستان آمل، در سال ۸۹ مساحت کلی بهشت امام زاده عبدالله (ع) این شهرستان ۲۰ هکتار بود.
در شهرستان ساری،نیز قطعه ی هنرمندان وجود دارد، که در ۳۰ مهر ۹۳ عباس علی (یاور) سام که از هنرمندان پیشکسوت عرصه ی بازیگری و تئاتر، و همچنین، بنیانگذار رادیوی ساری بود، در قطعه ی هنرمندان میدان شهدا، گلزار ملا مجدالدین ساری، به خاک سپرده شد.
در بهشهر نیز قطعه ی هنرمندان وجود دارد، زنده یاد، استاد ولی اله عمرانی (۱۳۹۳ – ۱۳۰۵) پیشکسوت تئاتر، سینما و تلویزیون و نوازنده ی ساز های نی و سنتور، در بیمارستان مهر بهشهر درگذشت و در روز چهارشنبه، تاریخ ۲۰ / ۱ / ۹۳ در قطعه ی هنرمندان بهشت فاطمه ی این شهر دفن شد. وی پدر محمد و علی عمرانی، هنرمندان مطرح سینما و تئاتر کشور، بود. همچنین وی آخرین بازمانده ی نسل اول تئاتر مازندران بود.
با وجود اینکه در این ۳ شهرستان، قطعه ی هنرمندان وجود دارد، یک سؤالی ذهنمان را مشغول می کند، و این آنکه آیا در نکا هم، قطعه ای برای هنرمندان وجود دارد یا نه؟ اگر ندارد آیا مسئولین این شهرستان به فکر آن هستند یا نه؟
بنابراين انتظار ميرود رياست محترم اداره فرهنگ وارشاد اسلامي شهرستان با رايزني خود به پيگيري اين موضوع اهتمام داشته و با هماهنگي شوراي اسلامي و شهرداري محترم ،قطعه ايي از فضاي كنوني آرامستان(گلزار شهدا و يا آرامگاه  اين شهرستان را بنام قعطه هنرمندان  به ثبت برساند كه مزيد امتنان خواهد شد.