حیف نبود تعطیلی اینهمه واحدهای تولیدی!!!/علیرضا شعبانپور

تاریخ انتشار خبر : ۹۳/۱۱/۱۹

شور و شعف انقلابی به خودکفایی و خوداتکایی، انگیزه بالای سازندگی برای عمران و آبادانی میهن عزیز و تشویق و ترغیب مستمر مسوولین بعد از پیروزی انقلاب اسلامی باعث شد؛ تحصیل کرده ها، سرمایه گذاران و کارآفرینان بسیاری به سمت و سوی احداث کارگاهها و کارخانه های تولیدی سوق پیدا کنند بطوری که عمده واحدهای صنعتی و معدنی و بنگاههای اقتصادی موجود، در دوران پس از به ثمرنشستن انقلاب اسلامی ایجاد شده اند البته نباید به این حد بسنده کرد و گفت چرا که نوآوریها و ابداعات و اکتشافات زیادی در بخشهای مختلف صنایع ومعادن طی سالهای اخیر اتفاق افتاد که عظیم، مثال زدنی و باورنکردنی هستند. براستی که در بسیاری از زمینه ها به خوداتکایی دست یافتیم وخوشبختانه با همراهی مراکز علمی و پژوهشی و دانشگاهی فارغ التحصیلهای زیادی متناسب با نیاز صنعت ومعدن ترتیب شدند و چرخهای تولیدی را بخوبی به گردش در آوردند و این آهنگ متوازن رشد با سرعت خوبی در حال اوج گرفتن بود که یکباره با قفل شدن بانکها برای ارائه تسهیلات به واحدهای تولیدی، شرایط رکود تورمی، اجرای ناقص طرح هدفمندسازی یارانه ها و به تبع آن افزایش شدید هزینه ها بویژه قیمت سوخت و فرآورده های نفتی و از همه بدتر تحریمهای شدید بین المللی، چنان ضربه ای بر پیکر تولید وارد ساخت که حداقل بیش از نیمی از کارخانه ها در سطح کشور را با تعطیلی و ورشکستگی مواجه ساخت. گفتنی است تنوع تولیدات و محصولات صنعتی بحدی ارتقاء و رشد داشت که در حال رقابت با بسیاری از کشورهای دنیا حتی کشورهای توسعه یافته بود همچنین سرمایه گذاری صنعتی در خارج کشور و صدور خدمات فنی و مهندسی در حال رونق گرفتن بود که عواقب اقدامات مذکور قافله تولید و صادرات را با ضربه سخت و سنگین روبرو کرد. حال سوال اینجاست آیا نمی شد با وجود اینهمه اقتصاددانان فرهیخته و کارشناسان نخبه این وضعیت را پیش بینی کرد؟ و جلوی این همه هدر رفت سرمایه های انسانی،منابع مادی ملیو بانکی و اتلاف منابع مالی سرمایه گذاران و کارآفرینان را گرفت؟ واقعاً حیف نبود تعطیلی این تعداد زیاد از واحدهای تولیدی و به دنبال آن از دست رفتن هزاران اشتغال؟ آیا تاکنون به فکر محاسبه خسارتهای تعطیلی این تعداد شرکتهای تولیدی- صنعتی افتاده ایم؟راستی چگونه و با چه منابعی این مقدار ضرر و زیان هنگفت جبران خواهد شد؟ آبروی از دست رفته اجتماعی و اعتبار اقتصادی کارآفرینان و سرمایه گذاران، چگونه جبران می شود؟ حال چه باید کرد اینهمه زیان بوجود آمده و توان بر زمین مانده  و امیدهای برباد رفته را که قابل شمارش نیست؟ بنده که دلم می خواهد زارزار بگریم شما چطور؟!!
علیرضا شعبان پور- دبیر اجرایی انجمن صنایع کانی غیرفلزی مازندران