«امام رئوف»/ محمد ولی سلطانی گلوردی

تاریخ انتشار خبر : ۹۳/۰۶/۱۱

ابوالحسن علی بن موسی الرضا (ع) ملقب به «رضا» امام هشتم شیعیان و نام پدرش امام موسی کاظم (ع) و مادرش به نام نجمه و زادگاه ایشان در مدینه منوره می باشد . ابوالحسن و ابوعلی به عنوان کنیه های ایشان بوده و ایشان القاب زیادی از جمله رضا ، صابر ، زکی ، ولی ، وفی ، صدیق ، معین الضعفاء و الفقراء ، ثامن الحجج ، امام رئوف ، ضامن آهو و خورشید ولایت داشتند . معروفترین لقب ایشان رضا به معنای خشنودی بوده است.
مدت امامت آن حضرت ۲۰ سال است که ۱۷ سال از آن در مدینه و ۳ سال آخر آن در خراسان گذشت و مأمون که علاقه ی مردم ایران به امامان شیعه را می دید تصمیم گرفت تا ایشان را مجبور کند تا از مدینه به خراسان بیاید و او را به عنوان جانشین و ولیعهدی خود معرّفی کند .
احادیث زیادی از این امام بزرگوار(ع) نقل گردیده که یکی از معروفترین آنها ، حدیث قدسی سلسلة الذّهب می باشد که هنگام وداع وی با مردم شهر نیشابور در بین راه فرموده که بدین مضمون است :
« کلمة لا اله الّا الله حِصنی فمن دخل حصنی أمن من عذابی بشرطها و شروطها و أنامن شروطها»
یعنی کلمه ی لا اله الّا الله دژ و حصار محکم و استوار من است پس هر کس در این حصار وارد شد از عذاب الهی محفوظ است البته به شرطهای آن ، و من از جمله ی شرطهای آن هستم . که مقصود امام رضا از شرطها ، اعتراف به این واقعیت است که او مانند پدرانش از سوی خداوند ، به عنوان امام و حجّت است و اطاعتش بر همه واجب است .
امام در زمان اقامتش در خراسان به دستور مأمون ، مناظراتی داشت که از جمله مناظره با دانشمندان ادیان دیگر از جمله زرتشتیان (ربذه) ، یهودیان (رأس الجالوت) ، مسیحیان (جاثلیق) و صائبی ها (عمران) بوده که هر کدام را با استفاده از کتاب و عقاید مورد قبول خودش مغلوب نمود که بعد از این مناظره ها ، عمران که از دانشمندان صائبی بوده . اسلام آورد و از طرف امام رضا(ع) سرپرست صدقات بلخ قرار گرفت !
امام رضا (ع) تألیفاتی هم داشت که از جمله سه رساله که برای مأمون عباسی درباره اسلام و دستور های دینی نوشته است که این سه رساله را صدوق در عیون اخبار الرضا ذکر کرده است و همچنین رساله ای در طبّ به نام «الرسالة الذهبیة» .
از جنبه اخلاقی نیز خصوصیات اخلاقی و زهد و تقوای آن حضرت بگونه ای بود که حتی دشمنان خویش را نیز شیفته و مجذوب خود کرده بود ، با مردم در نهایت ادب ، تواضع و مهربانی رفتار می کرد و هیچ گاه خود را از مردم جدا نمی نمود . شخصی به امام (ع) عرض کرد به خدا سوگند هیچ کس در روی زمین از جهت برتری و شرافت اجداد به شما نمی رسد ، امام (ع) فرمودند : تقوا به آنان شرافت داد و اطاعت پروردگار آنان را بزرگوار ساخت .
امّا سرانجام دستهای پلید مأمون عباسی وجود و عزت و محبوبیّت آن امام (ع) را تحمّل ننموده و با زهر کین او را مسموم ساخت و در سحرگاه ۲۹ صفر سال ۲۰۳ هجری قمری به شهادت رسیدند ، که به قدرت و اراده ی الهی امام جواد (ع) فرزند و امام بعد از ایشان به دور از چشم دشمنان ، بدن مطهّر ایشان را غسل داده و بر آن نماز گذاردند و پیکر پاک ایشان با همراهی بسیای از شیعیان و دوستداران آن حضرت در خراسان دفن گردید و قرنهاست که آرامگاه این امام بزرگوار(ع) مایه ی برکت و مباهات ایرانیان است .
محمد ولي سلطانی گلوردی