گفتگو فارس با خواهر سه شهید و همسرقهرمان روحی

وقتی خداحافظی کردیم و وارد حیاط شدیم، ناگهان یکی از محافظان آقا آمدند و گفتند: «خانواده‌ محمدزاده بیایند بالا.» عده‌ای رفته بودند و من به همراه مادرم، همسرم و برادرم مانده بودیم.
خبرگزاری فارس: مهریه‌ام یک جلد قرآن و شفاعت در قیامت بود / حضرت «آقا» هدیه ویژه‌ای به ما داد

فارس: لطفاً خودتان را معرفی بفرمایید.

خدیجه محمدزاده متولد ۱۳۴۷، خواهر سه شهید و همسر جانباز «قهرمان روحی» هستم و با تحصیلات کارشناسی فقه و مبانی حقوق اسلامی در حال حاضر در آموزش و پرورش خدمت می‌کنم.

فارس: چگونه پذیرفتید که در ادامه مسیر زندگی، با یک جانباز قطع نخایی همراه شوید؟

آقای روحی دوست و همسنگر برادرم بود؛ برادر کوچک‌ترم هادی و آقا قهرمان در فاصله‌ یک دقیقه‌ای در عملیات قدس ۵ در سال ۶۴ در منطقه هورالعظیم یکی به شهادت می‌رسد و دیگری مجروح می‌شود، هادی و قهرمان ارتباطشان با یکدیگر بسیار نزدیک بود، به طوری که در جبهه بچه‌ها به آنها آفتاب و مهتاب می‌گفتند، قهرمان آرپی‌چی‌زن و هادی کمک ‌آرپی‌چی بود، صبح عملیات فرمانده‌شان به آنها گفت: «من دیشب خواب دیدم که شما دو تا نباید در یک بلم و باهم باشید، باید از هم جدا شوید.»

این دو را از هم جدا می‌کنند و موقع رفتن هر کدام سوار یک بلم می‌شوند؛ در طول راه کمین خوردند و همراه با شروع درگیری، تیری به کتف آقای روحی می‎خورد و از کتف وارد می‎شود و بین ستون فقراتش جای می‎گیرد و موجب قطع شدن نخاع او می‎شود.

نخستین بار که همسرم پیشنهاد خواستگاری را مطرح کرد، من دوم دبیرستان بودم و او هم آن موقع جانباز نبود و این اتفاق مصادف شد با شهادت برادرم قاسم و من هم به این پیشنهاد جواب رد دادم، مدتی بعد هادی شهید و روحی مجروح شد اما زمانی که این موضوع بار دیگر طرح شد سال سوم دانشگاه بودم و نظرم این بود که مدرک لیسانس را بگیرم تا بتوانم از این طریق به جایگاه یک جانباز بهای بیشتری بدهم، وقتی تصمیم به ازدواج گرفتم شوهرم مدرک راهنمایی داشت و حتی سوم راهنمایی را هم به پایان نرسانده بود ولی با همراهی هم توانستیم او را تا مقطع کارشناسی برسانیم.

فارس: اگر بخواهید در مورد زندگی‌تان قضاوت کنید؛ صادقانه بگویید، آیا کارتان را نوعی گذشت می‌دانید؟

یک بار از صدا و سیما با من مصاحبه کردند و حین سئوالات پرسیدند شما با چه هدفی این ایثار را انجام دادید، این حرف خبرنگار برایم خیلی سنگین بود و سخت ناراحت شدم و احساس کردم که به شوهرم و جایگاه جانبازان توهین شده است، حرف ایثار نیست، من او را دوست داشتم و دوست دارم و این لطف خدا و دعای آقاست که من روز به روز و لحظه به لحظه علاقه‌ام به او بیشتر می‎شود؛ موضوعی که در صافی و صداقت مثال‎زدنی‎اش ریشه دارد و همین امر او را به شخصیتی قابل اتکا برای من بدل کرده است، اگرچه پیش از خواستگاری هم با یکدیگر آشنا بودیم و روی خانواده‎های هم شناخت داشتیم ولی زمان خواستگاری مواردی را از مشکلات و مسائل مبتلا به جانبازان برایم مطرح کرد و گفت که این‌ها مسائل و مشکلات من هستند؛ آیا می‌توانی با آنها کنار بیایی یا نه؟ من هم گفتم همه‌ مسائل را به جان می‌خرم.

من هم به کار بیرون می‌رسیدم، هم مسائل خانواده را رتق و فتق می‎کردم و هم فعالیت‎های جانبی را انجام می‎دادم و تمام این کارها یک چاشنی می‎خواست و این چاشنی هم فقط عشق بود، امکانات مالی خاصی نداشتم؛ وقتی با ایشان ازدواج کردم این خانه را داشتم اما تنها یک اتاق آن کامل بود و بقیه خانه نیمه‎ساز بود و حیاط در و خانه دیوار نداشت و ما زندگی‎مان را در این حالت آغاز کردیم و از همان ابتدای زندگی مستقل شدیم، در هر کاری همسرم با من مشورت می‎کند و در جریان این گفت‌وگوها ایده‌های جدید متولد می‎شود، بسیاری از کارهایش را به سختی انجام می‎داد ولی من با ایده‎های جدیدی که به او می دادم توانستم با همت خودش، بخشی از مشکلاتش را به حداقل برسانیم.

حرف‎های دیگران درباره مشکلات و یا مسائل همسرم هیچ‎گاه در من تأثیر نمی‎گذارد و این جمله را همیشه و همه‎جا می‎گویم و اینجا هم می‎گویم، من اگر هزاران بار، به سال ۷۰ برگردم، باز هم به روحی جواب مثبت می‎دهم و همواره این موضوع را سرافرازانه به شوهر و اطرافیانم نیز می‎گویم.

فارس: در مسیر مبارزه با مشکلات و فراز و فرودهای زندگی از چه فرد یا افرادی الگو می‌گیرید؟

در زندگی خود یا اطرافیان ما، افراد خاصی نبودند که با یک جانباز آن هم به این شیوه زندگی کنند و بتوانند الگوی مناسبی برایم باشند و مشاهده آنها بتواند صبر را در من تقویت کرده و بر اراده‌ام بیفزاید ولی علاقه‌ شدید من به حضرت زینب(س) می‌توانست در لحظه‌های سخت زندگی مرهمی امیدبخش برایم باشد.

فارس: چه عاملی همسرتان را با این شرایط خاص جسمی به پای درس و دانشگاه کشاند؟

در خصوص این که چه انگیزه‌ای توانست آقای روحی را برای ادامه تحصیل ترغیب کند، باید بگویم که با آقای روحی صحبت کردم و به او گفتم من پس از کارشناسی ادامه تحصیل نمی‎دهم و آنقدر می‎مانم تا تو درس‌ات را ادامه بدهی و خودت را به من برسانی، من دوست ندارم کسی بگوید که نگاه کن خانم محمدزاده کارشناسی دارد و شوهرش تحصیلات راهنمایی، تو باید ادامه بدهی و من در لحظه لحظه این راه با تو خواهم بود، در مرکز رزمندگان ثبت‎نام کردیم؛ نمونه سوالات را برای او می‎گرفتم و جواب‎ها را پیدا می‎کردم و یکی‎یکی به او می‎گفتم و دوباره از او تک‎تک سوالات را می‎پرسیدم، آنقدر با او کار کردم که خودش علاقه‎مند به درس شد، دوستانش او را دست می‎انداختند و به شوخی می‎گفتند که هر وقت ما شعار مرگ بر آمریکا را فراموش کردیم تو هم می‎توانی درس بخوانی، کم‌کم لذت تحصیل را چشید؛ نمراتش خوب بود و همیشه تشویق می‌شد تا این که دیپلم گرفت و وقتی دیپلم گرفت، همان سال نیز در دانشگاه شرکت کرد و با تلاش و پشتکار خودش و تشویق‌های من در رشته‌ی علوم سیاسی دانشگاه چالوس پذیرفته شد و در حال حاضر کارشناس علوم سیاسی هستند.

فارس: به عنوان فردی که سال‌ها با یک جانباز زندگی در زیر یک سقف را تجربه کرده‌اید، مهم‎ترین مشکلات زندگی این عزیزان را در چه می‎بینید؟

اگر چه همسرم یک جانباز قطع نخاعی است ولی در مقایسه با بسیاری از جانبازان مشکل چندانی ندارد؛ یکی از مشکلات اصلی جانبازان قطع نخاعی زخم بستر است ولی من تا به حال که مدت ۲۰ سال با او زندگی می‌کنم جز یک مورد خاص نگذاشتم دچار این عارضه شود و این در حالی است که بسیاری از جانبازان و خانواده‌های‌شان با مشکلاتی از این دست مواجه‌اند، جانبازان قطع نخاعی یا کل جانبازان درد و مشکلات خاص خودشان را دارند ولی او چیزی نمی‌گوید، درد کلیه و معده را حس می‌کند یا اگر زیاد بنشیند سوزش را حس می‌کند اما آن را بازگو نمی‌کند.

فارس: مفاهیمی چون صبر و ایثار در نگاه شما چه تعاریف و رنگ و بویی دارند؟

اگر بخواهم ایثارگر را معنا کنم، نمی‌توانم بگویم کسی که با یک جانباز ازدواج می‌کند ایثارگر هست، اگر ایثاری هم هست، مختص شهدا و جانبازان است و کسی دیگر نمی‎تواند در این حلقه جای گیرد چرا که آنها از خیلی چیزها گذشتند، رفتنی که بازگشتی نداشت.

به دید من صبر یعنی سکوت، ولی اگر بخواهم تصویری از زندگی‌ام را ارائه دهم، برخلاف آنچه که همکارانم به من می‌گویند که تو رویایی فکر می‌کنی، یک باغ پر از گل، پر از صدای پرنده‌ها و پر از نور را تصویر می‌کنم.

فارس: در زمینه انتقال ارزش‌های متعالی سال‌های دفاع‌ مقدس در محیط کار و در بین دانش‌آموزان چه برنامه‌هایی را دنبال می‌کنید؟

وقتی با دانش‌آموزان صحبت می‌کنم و از گذشته برای‌شان می‌گویم، بچه‌ها هاج‌ و واج نگاه می‌کنند و به آنها می‌گویم این‌ها داستان و افسانه نیست، این‎ها همه روایت زندگی یک نسل است، ما بچه‌های آن دوره یعنی دهه ۶۰ و قبل آن خیلی چیزها را لمس کردیم که بچه‌های امروز آن را درک نکردند، در دهه‌ فجر برنامه‌ای را برای بازدید دانش‌آموزان از مرکز جانبازان ترتیب دادیم اما از آنجایی که بسیاری از جانبازان آن مرکز مرا می‌شناختند، خودم را دور نگه داشتم، نمی‎خواستم بچه‎ها بفهمند من همسر جانباز هستم، بچه‎ها به جانبازان می‎گفتند برای ما صحبت کنید جانبازان هم اینگونه پاسخ می‎دادند که اگر قرار است صحبتی بشود باید با همسران‎مان صحبت کنید چرا که ما هر چه داریم از ایثار آنها داریم.

فارس: مهم‌ترین عامل استحکام زندگی‌تان را چه عاملی می‌دانید؟

توکل به خدا و همچنین وجود فرزندم که نامش «امیرمحمد» است، امیرمحمد یکی از عواملی است که باعث تدوام زندگی ما شده است، شاید به خاطر دعایی است که آقا در حق‌مان داشتند، چون آقا خطبه‎ عقد ما را خواندند، مهریه‎ام مهریه مالی نبود، یک جلد قرآن و شفاعت در قیامت، عاقدی که ما را اینجا عقد کرد قبول نکرد، گفت باید مهریه مالی باشد، وقتی پیش آقا رفتیم؛ ایشان ۱۰ دقیقه صحبت کردند و فرمودند یاد خدا همیشه در زندگی‌تان باشد، سپس در حق‎مان دعا کردند و قرآنی که داشتند را به من هدیه دادند، در آن روز ۱۳ عروس و داماد بودیم که همه سالم بودند و تنها آقای روحی جانباز بود و مهریه من از همه کمتر بود، آقا هم به مهریه کم اهمیت می‌داد، مهریه یکی از عروس‌ها باغ بود، آقا خیلی ناراحت شده بود، در فاصله میان صحبت‎ها، آقا سه بار محافظ‌‌اش را فرستاد تا قرآن را تعویض کند و هر وقت که محافظ با قرآنی جدید وارد می‌شد، آقا می‎فرمود منظورم این قرآن نیست آن قرآن ویژه را بیاورید.

آن لحظه احساس زیبایی و غیرقابل ‌وصفی به من دست داد و همه با حالت خاصی به ما نگاه می‌کردند و می‌گفتند خوشا به حالت.

وقتی خداحافظی کردیم و وارد حیاط شدیم، ناگهان یکی از محافظان آمدند و گفتند: «خانواده‌ محمدزاده بیایند بالا.» عده‌ای رفته بودند و من به همراه مادرم، همسرم و برادرم مانده بودیم، ما را به داخل یک اتاق بردند، پس از چند دقیقه در باز شد و آقا وارد شدند و پس از ورود دوباره در حقم دعا کردند و کیسه‌ مخملی که داخل آن سه سکه بود را به عنوان هدیه ازدواج به ما دادند.

فارس: سوأل آخر، اینکه شما به عنوان یکی از چهره‌های فعال فرهنگی و اجتماعی، نگاه همسرتان نسبت به فعالیت‎های مختلف شما در بیرون از خانه چیست؟

سوم راهنمایی بودم که مسئولیت آموزش نظامی ۱۲ روستا را بر عهده گرفتم، همچنین در تعاون سپاه کار می‌کردم و وظیفه اعلام خبر شهادت و یا تحویل ساک شهدا به منزل و خانواده‌های‌شان را بر عهده داشتم، وقتی به دیدار با خانواده‌های شهدا می‌رفتم، از آنجایی که همه به نوعی مرا می شناختند و از وضعیت خانواده‌مان آگاه بودند، آنهایی که زیاد بی‌قراری می‌کردند و قدرت پذیرش موضوع شهادت همسر و یا فرزندان خود را نداشتند، با مشاهده‌ من آرام‌تر می‌شدند، وقتی با آقای روحی عقد کردم، فردای آن روز به یک مأموریت یک‌ ماهه رفتم و مدتی بعد مربی تاکتیک شدم، از آنجایی که بچه‎های قبل و بعد من پسر بودند و به نوعی، هم‌بازی‌های من به شمار می‌آمدند، همیشه رفتار مردانه داشتم و کارهای مردانه انجام می‌دادم، از دیوار، درخت و طناب بالا می‌رفتم و این روحیه در مسائل مربوط به آموزش کمک فراوانی به من می‌کرد.

در حال حاضر هم بسیاری از فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی را به صورت هم‌زمان دنبال می‌کنم، آقای روحی هیچ محدودیتی را از این حیث برایم قائل نشد، از سال ۷۵ که فرمانداری در محمودآباد تشکیل شد، به عنوان مشاور امور بانوان با آنجا همکاری دارم و در مرکزی که رسیدگی به وضعیت دختران فراری و خیابانی، کودکان خیابانی و موضوعاتی چون کاهش طلاق از وظایف آن است، فعالیت می‎کنم، در شورای حل اختلاف بانوان هم عضویت دارم و با همه‌ این‌ها، آقای روحی با تمام مشکلاتی که دارد، هیچ گاه مانعی برایم ایجاد نمی‌کند، چرا که من با فعالیت‌های اجتماعی زنده‌ام.