به بهانه تفحص پیکر شهید رحیم کابلی پس از ۶ سال/ تصویر

ناگفته‌هایی از زبان همسر و برادر شهید مدافع حرم شهرستان بهشهر
مازندران رحیم کابلی متولد ۱۳۴۲ شهرستان بهشهر و از شهدای مدافع حرم استان مازندران است که در سال ۱۳۹۵ به همراهی چند تن از همرزمانش در خان طومان سوریه به شهادت رسید اما پیکر او به وطن بازنگشت تا اینکه در مرداد ماه سال جاری پیکر این شهید مفقودالاثر پس از گذشت قریب به ۶ سال به همراه تعدادی از شهدای مدافع حرم تفحص و به وطن بازگشت.

همسر شهید رحیم کابلی با بیان اینکه من در کنار پیکر شهید از همه مردم ایران می خواهم پیرو خوبی برای رهبر باشیم و باید دشمن را ناامید کنیم، عنوان کرد: ما جوانان بسیار خوبی داریم که دشمن برای عوض کردن تفکر آن ها هزینه های هنگفتی می‌کند، با این حال اگر کوچکترین حمله ای به کشور شود اولین نفراتی که به دفاع از ایران برمی خیزند، قطعا جوانان هستند.

صفیه اصلانی در گفت و گو با ایسنا با بیان اینکه شهید کابلی در اکثر سخنرانی هایش خطاب به جوانان شرط رسیدن به عاقبت بخیری و به اوج رسیدن را حفظ احترام پدر و مادر می دانست گفت: شهید معتقد بود، کسی که به والدین خود احترام بگذارد به هر آنچه می‌خواهد می‌رسد.

همسر شهید کابلی در ادامه با اشاره به سخن رهبر که باید کاری کرد تا در دل جوانان امید رشد کند، اظهار کرد: تنها توصیه ام به تمام پدران و مادران عزیز سرزمینم این است که با فرزندان خود دوست و همراه و همدل باشند و فرزندان خود را رها نکنند و بدانیم اگر امروز ما با آنها دوست نباشیم دشمن تفکرشان را از ما خواهد گرفت.

کریم کابلی، برادر شهید کابلی نیز در گفت و گویی با ایسنا اظهار کرد: شهید در پاسخ به پرسش های بسیاری مبنی بر اینکه چرا با کودکان دوست و همراه است، به نقش مهم کودکان در آینده نظام و مملکت اشاره می کرد و می گفت: همین کودکان هستند که باید مسائل را یاد بگیرند و ما رفتنی هستیم.

وی در ادامه با بیان این نکته که شهید از او کوچکتر بود تصریح کرد: شهید رحیم کابلی اگر چه از من کوچکتر بود اما اخلاق و منش او بزرگتر از من و همیشه دستش بر سر همه ما بود و مثل پدر در خانه کار می کرد و هرکدام از اعضای خانواده که دچار مشکل می شدند در اولین قدم به سراغ شهید می رفت و از او مشاوره می گرفت.

برادر شهید به بخشی از خاطراتش اشاره کرد و افزود: شهید به ایران و دفاع از خاک وطن از دوران نوجوانی بسیار علاقه مند بود، او در زمان جنگ تحمیلی نوجوان و محصل بود، روزی را به یاد دارم که منتظر بازگشت او از مدرسه بودیم و هر چه انتظار کشیدیم به منزل بازنگشت و هیچ اثری از او نبود تا اینکه بعد از صرف شام دوستش کتاب هایش را آورد و گفت رحیم به جبهه رفته است. او بدون اطلاع و برای آنکه مخالفتی با او نشود داوطلبانه به جبهه رفت.

وی ادامه داد: پافشاری و هر بار رفت و آمد شهید به جبهه چنان شد که پدرم بالاخره رضایت کتبی را برای اعزام او به جبهه در دوران دفاع مقدس داد اما هربار که زخمی می شد در منزل دوستان می‌ماند و به من اطلاع می داد و به پدر و مادرمان مطلبی نمی گفت، ترس از این داشت که پدر و مادر او را ببینند و مانع رفتنش به جبهه شوند.

کابلی گفت: پدرم حساسیت خاصی روی شهید داشت زیرا از دوران کودکی انسان عاقل و مذهبی بود، همه روی او حساب می‌کردند، از نظر اخلاقی فوق العاده و مظلوم بود و این پاکی از ذات خود او بود و برگرفته از عمل پدر و مادر یا غیره نبود زیرا پدر و مادر ما اهل تسنن هستند اما همه فرزندان مانند مادربزرگ مان به مذهب تشیع گرویدند.

وی در پایان گفت: مقاومت همسر شهید در طی شش سال مفقود بودن شهید کابلی از همه ما بیشتر و ستودنی بود.
گزارش از : مهناز قبادی