هجرت حضرت معصومه سلام الله علیها به قم

صاحب کتاب تاریخ قم می گوید: در سال ۲۰۰ مأمون خلیفه عباسی، امام علی بن موسی الرضا (ع) را از مدینه به مرو به جهت ولیعهدی آن جناب طلب نمود و خواهر ایشان در سال ۲۰۱ به قصد دیدار برادر از زادگاه خود (مدینه )راهی مرو شد. گفته شده فاطمه معصومه پس از دریافت نامه برادرش، خود را آماده سفر نمود.

سوال
چرا حضرت معصومه س به قم هجرت کردند؟

پاسخ
فاطمه معصومه (س) مشهور به کریمه اهل بیت، دختر امام کاظم (ع) و خواهر امام رضا (ع)، از بانوان برجسته و بافضیلت خاندان اهل بیت (ع) و از جمله امامزادگان مدفون در قم است که زیارت مرقد او نزد شیعیان از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است.

صاحب کتاب تاریخ قم می گوید: در سال ۲۰۰ مأمون خلیفه عباسی، امام علی بن موسی الرضا (ع) را از مدینه به مرو به جهت ولیعهدی آن جناب طلب نمود و خواهر ایشان در سال ۲۰۱ به قصد دیدار برادر از زادگاه خود (مدینه )راهی مرو شد.[۱] گفته شده فاطمه معصومه پس از دریافت نامه برادرش، خود را آماده سفر نمود.[۲] حضرت معصومه با کاروانی از بستگان و خویشانِ خویش راهی ایران شدند. چون به ساوه رسیدند دچار جنگ سختی با دشمنان اهل بیت شدند و همه برادران و برادرزادگان وی به شهادت رسیدند. فاطمه معصومه پس از دیدن جنازه های غرقه به خون عزیزانش به سختی بیمار شد.[۳]وی پس از این جریان، خادم خود را امر فرمود که او را به قم ببرد.[۴]

قول دیگر آن است چون خبر بیماری ایشان به آل سعد رسید تصمیم به آن گرفتند خدمت ایشان رسیده و از وی درخواست کنند تا به قم بیایند. در این میان موسی بن خزرج بن سعد اشعری یکی از اشعریان قم[۵]و از اصحاب امام رضا (ع) بر این امر تقدم جست و خدمت فاطمه معصومه رسید. مهار شتر ایشان را گرفت و ایشان را وارد قم ساخت و در خانه خویش منزل داد[۶]در بعضی از منابع متأخر روز ورود حضرت معصومه (س) را ۲۳ ربیع الاول دانسته اند.[۷]

فاطمه معصومه ۱۷ روز در این خانه ساکن و به عبادت و راز و نیاز مشغول بود. اکنون عبادت گاه ایشان در منزل موسی بن خزرج در شهر قم، به (ستیه( یا «بیت النور» مشهور است.[۸]

پی نوشت:

[۱]. امینی، الغدیر، ج۱، ص۱۷۰.

[۲]. داخل بن سید، من لایحضره الخطیب، ج۴، ص۴۶۱

[۳]. تشید، قیام سادات علوی، ص۱۶۰.

[۴]. ناصر الشریعه، تاریخ قم، ۱۳۸۳ش، ص۱۶۳.

[۵]. مجلسی، بحارالأنوار، ۱۴۰۳ق،ج‏۴۸، ص۲۹۰.

[۶]. مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۸، ص۲۹۰.

[۷]. حضرت معصومه، فاطمه دوم، ص۱۱۱.

[۸]. قمی، منتهی الآمال، ج۲، ص۳۷۹.