زبان فارسی را پاس بداریم

تاریخ انتشار خبر : ۹۲/۰۸/۱۹

یکی از عوامل هویت بخشی هر جامعه و اتحاد بخشی و تنش زدایی بیشتر افراد جامعه، زبان آن کشور است. که اگر کسی بخواهد از زبان و اهمیت آن سخن بگوید، خود چندین کتاب خواهد شد. در بین این همه زبان یکی از زبان های اصیل و ریشه دار زبان ما ایرانیان است زبانی که به قدمت تاریخمان است. زبانی را که قرن های متمادی توسط گذشتگان ما حفظ شد و امروز بدین صورت برای ما باقی مانده است. اما متاسفانه در این چند ماه اخیر شاهد برخی جفاها و بی توجهی ها به این زبان هستیم. بی توجهی و جفا از کسانی که خود باید اولین و بزرگترین حافظ این زبان باشند. با کمال تاسف و تعجب در این چند ماه اخیر شاهد آنیم که مسئولین کشور از دیپلمات تا غیر دیپلمات به جای تکلم و سخن گفتن به زبان فارسی و زبان مادری به زبان انگلیسی سخن می گویند. ما یقین داریم که این عزیزان برای پرستیژ و … با زبان غیر مادری سخن نمی گویند. اما سخن این است، که اگر خودتان حرمت زبان مادریتان را نداشته باشید، چه کسانی می خواهند حرمت داری کنند؟ غربی ها و خارجی ها؟! امروزه که امکانات و لوازم و تجهیزات برای تبدیل زبانی به زبان دیگر بهتر و راحت تر فراهم است، امروزه که با وجود این همه مترجم، مشکلی بابت ترجمه وجود ندارد؟!؟!؟ پس این همه اصرار بر سخن گفتن با زبان خارجی برای چیست؟ مسئولان عزیز به این امر توجه داشته باشید که وقتی در کسوت یک مسئول در جایی حضور می یابید دیگر فرد نیستید، بلکه نماینده یک ملت و یک سرزمینی هستید، که دارای یک زبان مشترک و واحد است. پس بایستی به بهترین نحو و در بهترین شکل نماینده مردم باشید، در ادب در رفتار و نیز در زبان. حال ما نمی گوییم که خارجی ها بیایند و به زبان فارسی صحبت کنند، چون آنها هرگز این کار را نمی کنند. به فرموده رهبر انقلاب و به همت جوانان علمی کشور ان شاء الله ۴۰ یا ۵۰ سال دیگر.(۱) اما حداقلش این است که ما دست از ریشه ها و گذشته های صحیح و قابل دفاع خود و از زبان مادریمان که همه چیز از تاریخ و علم و… ما را در بردارد نگذریم. امید است که مسئولان امر و آنانی که به این مسائل غفلت دارند، متوجه باشند و سعی کنند از زبان مادری خویش، که همان زبان شیرین فارسی(پارسی) است با مسئولان دیگر کشورها سخن بگویند، و بی هیچ ترس و دلهره ای و با افتخار در هر جایی و هر مکانی بازبان مادریشان سخن بگویند. …………………………………….. ۱-ان‌شاءالله اين كار خواهد شد. البتّه بنده تصوّر نميكنم كه حالا اين كار در ظرف پنج سال و ده سال و پانزده سال انجام بگيرد؛ نه، من چند سال پيش گفتم شما پنجاه سال ديگر، چهل سال ديگر اين آينده را تصوير كنيد كه در دنيا هر كسى بخواهد به يافته‌هاى تازه‌ى علمى دست پيدا كند، مجبور بشود زبان فارسى ياد بگيرد؛ همّت را اين قرار بدهيد. كارى كنيد كه در دنيا ديگران محتاج دانش شما باشند، مجبور باشند زبان شما را ياد بگيرند تا به دانش شما دست پيدا كنند؛ اين كار هم ممكن است؛ اين كار ممكن است.
( محسن جمشیدی کوهساری http://aqa.blogfa.com/