حرف خودمانی/به قلم محمدصادق مطهری فرد

بسم رب الحسین
الحمدلله الذی خلق الحسین

✨

استاد می گفت؛
گاهی «میسّر» ها «صعب العبور» میشن. خیلی مهمه آدم وقت شناس باشه و دیر نکنه یک وقت.
بعد ادامه داد که؛ راه همواره البته. منتهی ما خودمون رو میزنیم جاده خاکی و سخت می کنیم مسیر رو به خودمون.
میپرسی چطوری؟
جونم برات بگه که:
حال خوب نیایش و دعا رو  به یه حرکت ولو نگاه، حرف، معاوضه میکنیم و اینطوریه که دور میشیم و دیگه سخت بدست میاد این حال اگه هِی غفلت کنیم درش.
ببین ولی بازم امید داشته باش.
چون تو دعا میخوانیم؛ «وَ أَنَّ الرَّاحِلَ إِلَیْکَ قَرِیبُ الْمَسَافَةِ»
همانا مسافر به سمت تو، راهش نزدیک است.
کدوم راه و مسیری میشناسی که مسافتش به خدا نزدیک باشه جز راه اباعبدالله و همراهی با حضرت؟
حقیقتا «میسّر» تر از اباعبدالله در گردنه‌های «صعب العبور» دوران و رسیدن به خدای بی همتا نداریم.

ازش پرسیدم شرط این همراهی چیه؟
گفت: از ته دلت بخوای که مهمترینه.
یک کم که پیشتر رفتی هم «یک قدم بر خویشتن نِه و آن دِگر در كوی دوست.»
و تو مسیر یادتم نره جزو این سه گروه نشی؛ اهل نکث؛ بدعهدی –
اهل نکص؛ عقبگرد در معنویات
و اهل مَنْكُوسٌ؛ صاحب قلب های واروونه.
پرسیدم سومی چیه؟ 
گفت: صاحب قلب های وارونه اونایی هستن که اندرز، راهنمایی و نصیحت در قلبشون راهی نداره.

🖋️محمدصادق مطهری فرد
وفا دوران