وا کاوی انگیزه مدافعان مظلوم حرم و اینک تکلیف ما/ علی حیدری

تاریخ انتشار خبر : ۹۵/۰۲/۲۵

در شهریور ماه سال ۱۳۵۹ ایادی استکبار به سرکردگی صدام ملعون جنگ نابرابری که هشت سال بطول انجامید را به ما تحمیل کردند شهدای زیادی را تقدیم این انقلاب کردیم چه بسا جوانانی که از بهترین دوران زندگی خود گذشتند و بدون هیچ سلاح و امکاناتی به دشمنان و ایادی استکبارفرصت تجاوز به مملکت ما را ندادند .

از آن دوران بیست و هفت سال و اندی گذشت هر چند که دشمن ساکت نماند و با تهاجم فرهنگی انبو و با هزینه های کلان بیشتر و بیشتر کار و برنامه های خود را ادامه و گسترش میدهد که رهبر معظم انقلاب از آن تعبیر به شبیخون فرهنگی کرده که متاسفافه نابسامانیهای فرهنگی زیادی را در کشور بدنبال داشته و دارد اما در سالهای اخیر با تشکیل و شکل گیری گروه افراطی داعش که محصول آمریکا و اسرائیل وبرخی از کشورهای مرتجع عربی است با بد ترین نوع و شکل مردم بی دفاع عراق و سوریه میلیونها نفر را اسیر و آواره دیگر کشورها نمودند و باعث ایجاد رعب و وحشت ، حملات انتحاری قتل و غارت و تعدی و تجاوز زیادی شدند.

کشور مانیز از کشورهای استراتژیک و مهم خاورمیانه است هر چند که کشور ما از نظر توان نظامی و اطلاعاتی حرف اول را در منطقه میزند و هیچ کشوری نمیتواند در مخیله خود فکر حمله به ایران را در سر داشته باشد ولی پیشگیری از اقدامات آتی و برنامه ریزی شده دشمن و دفاع همه جانبه از تمامیت ارضی کشور غیر قابل انکار است در سالهای اخیر که گروه افراطی داعش که ددمنشانه بدترین کشتار و فجیع ترین نوع آن را در عراق و سوریه آغاز کردند دل هر انسانی را به درد می آورد به تبع آن و به حکم تکلیف دینی هموطنان و جوانان زیادی به مناطق تحت هجوم داعش اعزام شده اند شاید این تصور در اذهان پیش بیاید که چرا جوانان ما به آنجا اعزام شده و خصوصا” تعدادی از جوانان مدافع حرم در این مناطق به فیض عظیم شهادت نایل آمدند این موضوع را پر رنگ تر میکند اینجا بحث تکلیف پیش می آید جوانان و عزیزانی که رفتند و بر نگشتند و یا برگشتند با بدنی پاره پاره خصوصا” آنهایی که دارای بچه های کوچکی بودند که چشم به انتظار پدرشان بودند و نمیتوان رشادتهای آنان را نادیده گرفت یک تکلیف دینی انسانی است ودر این اثنا نمیتوان ایثار و فداکاری و از خودگذشتگی شهدای مدافع حرم شهر مارا فراموش کرد شهید فیروز آبادی شهید سالخورده و اخیرا” شهید والا مقام مشتاقی که بهمراه دوازده تن از شهدای والامقام استان مازندران در دیار غربت به شهادت رسیدند و حتی پیکر پاکشان به کشور باز نگشته است آنها راهشان را بدرستی انتخاب کردند و از جان خود گذشتند .

اینک تکلیف ما چیست؟ این شهدای عزیز رفتند که ما در امنیت باشیم و مشغول امور روز مره خود باشیم بنابراین روانیست که عده ای مرموزانه دست به بیت المال برده و به نفع خود و نزدیکان خود تصاحب کنند که در روزهای اخیر حقوقهای میلیونی یک سازمان که بازتاب زیادی در رسانه ها داشته از این دست است و خیلی از حیف و میلهای دیگر که مثنوی هفتاد من کاغذ میشود اگر قرار باشد که بهترین عزیزان ما زندگی و خانواده و بچه های کوچک خود را تر ک کرده و در دیار غربت به شهادت برسند بر ما و همه روانیست که از تکلیف دینی و اسلامی خود فاصله بگیریم

طبق آیه قرآن کریم همه ما مسئولیم و نسبت به آنچه که مسئولیت داریم نگهبانیم متاسفانه نباید فراموش کنیم که فساد در جامعه چه از لحاظ فرهنگی ، و چه از لحاظ اقتصادی و اجتماعی میتواند نگران کننده باشد نباید از کنار مسائل مهمی نظیر تاخیر در ازدواج جوانان ، بیکاری و افزایش طلاق، رکود تولید در جامعه به راحتی گذشت بدیهی است که آنها برای امنیت و ثبات و استقلال کشور رفتند و اگر قرار باشد ما در جامعه تساوی حقوق واقعی افراد را در نظر نگیریم مستضعفان و محرومان را فراموش کنیم و ناهنجاریها را بجای هنجارهای دینی و اسلامی که پایه و اساس ما ایرانیان است در جامعه گسترش دهیم و جلوی بروز و ظهورفساد درسیستمهای اداری را نگیریم که به تبع آن هر روز و هر روزه زندگی بر مردم سخت تر و سخت تر شود سنخیتی با از خود گذشتگیهای این شهدای عزیز ندارد بنابراین تک تک و فرد فرد ما در معرض امتحان بزرگی هستیم و باید قدر فرصتها را بدانیم و عدالت، وجدان و انصاف خود را جایگزین خودخواهیها کنیم و به خود بیاییم تا ایرانی مستقل و آباد داشته باشیم.انشا الله.

علی حیدری