داستانِ بانویِ صبر!

تاریخ انتشار خبر : ۹۴/۰۴/۱۸

به مناسبت شب قدر، شب رقم خوردن سرنوشت، و اینکه هیچ امری تغییر نمی کند، مگر به اذن خدا ! سعی کردم داستانی واقعی پیرامون همین موضوع انتخاب کنم تا به اهمیت این موضوع که ((تمام امور از جانب خداست و واگذار به اوست و هیچ اَمری واگذار به خلق نیست))، بپردازم.
داستانِ بانویِ صبر!
مردی از قبرستانی می گذشت، زنی را دید میان چند قبر نشسته و اشعاری می خواند بدین مضمون:
((صبر کردم در حالی که عاقبت صبر را می دانم “عالی است”، آیا بی تابی بر من سزاوار است که من بی تابی کنم؟ صبر کردم بر اَمری که اگر قسمتی از آن به کوههای شروری وارد می شد، متزلزل می گردید)). اشک به چشمانش وارد شد، سپس آن اشکها را به دیدگانش برگرداند و سپس در قلب گریان شد. از او پرسید: برایت چه اتفاقی افتاده و چه مصیبتی وارد گردیده که می گویی صبری که کردم در عهده ی همه کس نیست.
زنِ صابره در جواب گفت: روزی شوهرم گوسفندی را برابر کودکانم ذبح نمود و پس از آن کارد را به گوشه ای پرتاب کرد و از منزل خارج شد، یکی از دو فرزندم که بزرگ تر بود به تقلید شوهرم دستِ برادرِ کوچکِ خود را بسته و خوابانید و به او گفت:
می خواهم به تو نشان بدهم که پدرم این طور گوسفند را ذبح کرد، در نتیجه “برادرِ بزرگتر، سرِ برادر کوچک تر را برید” و من، پس از اینکه کار از کار گذشته بود فهمیدم، از دست پسرم سخت خشمگین شدم، به او حمله بردم که او را بزنم، به طرف بیابان فرار کرد، چون شوهرم به خانه برگشت و از جریان آگاه شد به دنبال پسر رفت و “او را در بیابان دچار حمله ی حیوانات مشاهده کرد، که مرده است”، جنازه ی او را به زحمت به خانه آورد و “از شدتِ عطش جان سپرد.” من در این هنگام خود را سراسیمه به جنازه ی شوهر و پسرم رساندم، در این هنگام “کودک خردسالم خود را به دیگ غذا که در حال جوش بود می رساند و دیگ به روی او واژگون شده او را می کشد.”
خلاصه من در ظرف یک روز تمام اعضای خانواده ام را از دست دادم (شوهر و ۳ فرزند)، در این حال فکر کردم که اگر “برای خدا” در این “حوادث عظیم” صبر کنم مأجور خواهم بود آنگاه دنباله ی آن اشعار، شعری را به این مضمون خواند:
((تمام امور از جانب خداست و واگذار به اوست و هیچ اَمری واگذار به عبد نیست)).(*)
به امید آنچه خدا می خواهد…
(*) منبع داستان: به نقل از یکی از بزرگان دین، عارفانه، ۵ – ۱۵۱ .
گرد آورنده :الهام زارعی