زندگی نامه ی عالم ربانی، حضرت حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ احمد فدایی نیا (ره)

در سال ۱۳۰۹ ه.ش در روستای زنگت علیا از بخش هزار جریب شهرستان نکا در خانواده ای متدین و دوستدار اهل بیت (علیهم السلام) چشم به جهان گشود. هنوز محبت پدر را احساس نکرده بود که در ۷ سالگی یتیم شد و در آن روزگار سخت و تنگدستی، مادر مهربانش که در پرهیزکاری و تقوا، زبانزد عام و خاص بود، سرپرستی کودک را بر عهده گرفت. مادر مکرمه اش با علاقه ی فراوان، فرزندش را به منظور فراگیری قرآن و علوم دینی روانه ی روستاهای جوربند و برما واقع در عشرستان نمود. بعد از فراگیری قرآن در نزد حجج اسلام شیخ حسن نجفی و سید جعفر حسینی، به زادگاهش بازگشت و به مدت دو سال به تعلیم قرآن به نوجوانان پرداخت. در سن ۱۶سالگی به همت مادر و مساعی برادرانش جهت ادامه ی تحصیل به مدرسه ی علمیه ی کوهستان نزد اسوه ی تقوا و فضیلت، حضرت آیت الله العظمی کوهستانی (رضوان الله تعالی علیه) عزیمت نمود. در مدت ۳سال اقامت در کوهستان، او و مرحوم حجت الاسلام شیخ گل محمد نصیری للردی (از علمای دامغان) در یک حجره به سر بردند و جامع المقدمات تا حاشیه را در این حوزه آموختند.

با تغییر وضعیت مزاجی مرحوم نصیری، به توصیه ی حضرت آیت الله کوهستانی، آن دو به روستای سوچلما رفته و نزد مرحوم آیت الله حاج شیخ حسن طبرسی، قریب یک سال کسب فیض نمودند و سپس به اتفاق هم عازم شهرستان دامغان گردیدند.
در مدت اقامت در این شهر که ۱۷سال طول کشید، در مدارس موسویه، مطلب خان و فتحعلی بیک، نزد حضرات آیات ترابی و خدایی که از بزرگان علم و تقوا بودند، کسب فیض نمود.
خود ایشان در این باره می گوید: «این مدت به علت مشکلات مالی، گاه تا مدت های مدیدی امکان رفتن به زادگاهم فراهم نبود و آن چه مایه ی موفقیت من بود، دعا و حمایت های مادرم بود.»
بعد از مراجعت از دامغان، مرحوم آیت الله لیموندهی(طاب ثراه) از ایشان درخواست نمود در امر سرپرستی طلاب وحوزه او را یاری دهد و ایشان با ارادتی که به آن عالم فرزانه داشت، در نکا و لیمونده در محضر آن عالم بزرگ، مشتاقانه و مجدانه فعالیت می کرد. بسیاری از طلاب علوم دینی در حوزه های مختلف در دروس ادبیات عرب، منطق، فقه و اصول از محضر ایشان بهره بردند و درس اخلاق، تفسیر و احکام ایشان طی سال های دراز، مشتاقان فراوانی را به دور او جمع می کرد.
در سال ۱۳۴۲ با درخواست اهالی محترم روستای خورشید، مبنی بر نیاز به وجود روحانی برای اقامه ی نماز جماعت و آشنایی مردم به وظایف دینی و امور شرعی، با نظر حضرت آیت الله لیموندهی به این روستا هجرت کرد. بعد از رحلت آن بزرگوار، مراتب ارادت ایشان به علمای منطقه، از جمله آیت الله محمدی لائینی و آیت الله ایازی استمرار یافت.
او در مدت چند دهه اقامت خود در روستای خورشید، منشأ برکات و خدمات زیادی برای اهالی روستای خورشید و روستاهای اطراف بود. وی با روحیه ی خستگی ناپذیر، لحظه ای از انجام وظایف دینی و خدمت به مردم بازنایستاد. در شکل گیری انقلاب اسلامی، او در دادن آگاهی به مردم و آشنایی آنان با شخصیت امام خمینی (ره) و برپایی مراسم و راهپیمایی، نقش بسزایی داشت و بعد از پیروزی انقلاب نیز در جهت حفظ دستاورد های انقلاب اسلامی بسیار تلاش کرد. با شروع جنگ تحمیلی ۳ بار به جبهه های حق علیه باطل اعزام شد. یادگاران دفاع مقدس از صمیمیت و ارادت او به رزمندگان و سجاده نشینان سنگرها، خاطره ها به یاد دارند.
ارادت او به مقام معظم رهبری، حضرت آیت الله خامنه ای (مدظله العالی) بسیار زیاد بود و ضرورت پیروی از ولایت فقیه از سفارشات ایشان به مؤمنین بود. جدیت و پایبندی او به نماز جماعت، مؤمنین را گرد وجودش جمع می کرد و همه ی صمیمیت ها و یگانگی در روستای خورشید، در پرتو ادای نماز حاصل شد. حسن معاشرت و مردم دوستی وی و اهتمام او در گره گشایی از مشکلات مردم، به ویژه ساده زیستی اش، از او چهره ای محبوب و دوست داشتنی ساخت. سعی وافر ایشان در امور عمرانی و ایجاد بناهای مذهبی و قبول ریاست شورای اسلامی محل در دوره ی اول و نیز قبول ریاست شورای حل اختلاف در سال های اخیر با وجود کهولت سن، نشان از روحیه ی بالای خدمت گذاری ایشان به مردم بوده است.
این عالم جلیل القدر و نستوه، بعد از سال ها تلاش و جدیت در انجام وظایف و امور دینی و حفظ شعائر اسلامی و اهتمام در امور مؤمنین، بعد از یک دوره بیماری در تاریخ ۲۶/۵/۱۳۸۸ در سن ۷۹سالگی، دعوت حق را لبیک گفت و به رفیق اعلی پیوست.
روحش شاد و راهش پر رهرو باد