دستان نامرئي رهبر/به قلم دكترحمزه جمشيدي كوهساري/

تاریخ انتشار خبر : ۹۲/۰۸/۱۹

چند وقت پیش گروهی را دیدم که نحوه تعامل و کارکرد آنها برای بنده بسیار جالب بود. شاید بسیاری از سازمانهای ما آرزوی داشتن این گونه افراد در سازمانشان را دارند. هرچند احساس می شود بیشتر رویایی باشد تا واقعیت.اجازه دهید کمی در مورد این گروه بگویم. این گروه متشکل از افرادی است که تعداد آنها نا مشخص است. هدف واحدی دارند و خالصانه برای رسیدن به آن هدف تلاش می کنند. این افراد مزد نمی خواهند، پاداش نمی خواهند، اصلا چیزی در قبال فعالیت خود نمی خواهند. جدای از اینها، بسیاری از این افراد کار و زندگی روزمره خود را رها می کنند تا به آن گروه بپیوندند و به آن خدمت کنند. در این گروه هر کس بر اساس قدرت مادی و معنوی خود تلاش می کند و از خودش مایه می گذارد. کار آنها بی پروا و خالصانه است و ریایی در آن نیست. در کمال صداقت و عشق و علاقه، کار خود را انجام می دهند. اگر فردی از گروه بی کار باشد و یا کاری برای آن نباشد، خودش را درگیر کار می کند تا به نوعی، سهمی در گروه داشته باشد و حتی هر سختی را هم می پذیرد. یکی مدیر است و یکی مادون، یکی پزشک است، یکی دکتر، یکی استاد، یکی کارگر، یکی کشاورز، یکی پدر و یکی فرزند و یکی…. اما در اینجا همه یک چیز هستند و آن خادم. خود برنامه ریزی دارند، خود ساماندهی دارند، خود کنترلی و خود هدایتی دارند اما نکته قابل توجه این است که آنها اصلا مدیر ندارند حتی برخی اوقات رهبری نیز وجود ندارد که آنها را هدایت کند بلکه این گروه خودجوش و خود رهبر است و خودشان می دانند چه کنند. به نوعی می توان گفت رهبرشان نامرئی است. این گروه، همان هیئت خودمان است که خودشان و همه باهم بایک هدف و با یک جهت، حرکت می کنند. بدون اینکه حقوق و مزایایی داشته باشند. اینها اصلا چیزی نمی خواهند جز اخلاص. این هیئت ها را می توانی در ماه محرم هجری قمری از نزدیک لمس کنی. بودن این گروه ها در سازمانهای ما یک رویایی بیش نیست. گروهی که یک هدف خالص داشته و همه باهم بدون جبران خدمتی، کار می کنند. به نوعی می توان گفت سازمانهای ما هیئت ندارند. ما می توانیم هدف هر سازمان را به نوعی هم جهت با هدف والای انسانهای سازمان کنیم تا بتوانیم بسیاری از فعالیتهای سازمان را به صورت هیئتی انجام دهیم. حمزه جمشيدي كوهساري