دوستان ایرانی آنگ سوچی و چند پرسش

تاریخ انتشار خبر : ۹۲/۰۸/۹

دوره تازه ای از حملات و جنایات سازمان یافته رژیم حاکم و بودایی های میانمار بر اقلیت مسلمان در مقابل دیدگان سازمان ملل و سازمانهای و نهاد های مدعی حقوق بشری آغاز شده است.
متاسفانه پیداست که برای دولتهای مدعی صلح و دموکراسی و حقوق بشر اقلیت مسلمان میانمار مانند سوریه مهم نیستند و یا منافع شان به همان اندازه در خطر نیست تا حداقل اعلام موضع کنند.

متاسفانه این جنایت در برابر دیدگان یکی از مبارزانِ خشونت پرهیز دنیا ،خانم سوچی صورت می گیرد. البته سکوت ودرمقطعی موضع منفعلانه خانم سوچی دونشانه بیشتر ندارد.یا کارکرد حزبی دارد یا در جهت همراهی با غرب بویژه آمریکا است. و این امر در تضاد با آرمان کسی است که سالها در راه مبارزه خشونت پرهیز و رسیدن به صلح و دموکراسی جانفشانی کرده تا جامعه مدنی که خواست اکثریت مردم کشورش است را متحقق سازد. واما دوستداران افراطی ایرانی خانم سوچی در میان فعالین سیاسی ،مدنی و حقوق بشری ایرانی خارج از کشور دو موضع مخالف و موافق عملکرد خانم سوچی در این مورد وجود دارد. موافقان عملکرد ایشان،دوستداران افراطی ایرانی خارج از کشورهستند که در اعلامیه ها و مصاحبه هایشان دست به هر کاری می زنند تا هنرمندانه از سکوت و یا موضع منفعلانه ایشان در قبال این جنایات دفاع کنند. آنها حتی انتقاد به خانم سوچی را بر نمی تابند و به منتقدان انگ زن ستیزان مستبد و خشونت طلب می زنند و مدعی اند که قصد شان مختل کردن فرایند دمکراسی و اصلاحات در آن کشور و به ویژه ضربه زدن به محبوبیت خانم آنگ سان سوچی وبه الگوی سیاسی مطلوبی که ارائه داده است می باشد.

چند پرسش که باید از خانم سوچی و دوستان ایشان پرسید: اگر حقوق بشر ،حقوق بشر است و اگر انسان،انسان است ومعیارها یکسان است:
۱-چرا در مقام عمل دوگانه رفتار می شود؟
۲-چرا حقوق بشر با حقوق دولتها سنجیده می شود و نه با حقوق ملت ها؟
۳-آیا این نوع برخورد سیاه و سفید،و ابزاری همان ماکیاولیسم البته از نوع حقوق بشری نیست؟
اما طبق وظیفه باید به مدافعان مدعی روشنفکری خاطرنشان کرد که نوع عملکرد خانم سوچی با رسالت اخلاقی و انسانی روشنفکری و مبارزِ صلح طلب سازگاری ندارد و با سکوت و موضع گیری منفعلانه در مورد این قضیه بوی تعفن سیاست بازی و استاندارد دوگانه وموسمی حقوق بشر آشکار می شود.
متاسفانه هرجا و در مورد هر مسئله ای مثل بحث هسته ای،حقوق زنان ،حتی حقوق بشرو… ردپای سیاست باشد نشانه های امید برای حل مسالمت آمیز مسئله کمرنگ و بی رمق می شود.چیزی که در گذشته بوده و در سالهای اخیر هم بر شدت اش افزوده شده است. اسحق عبادی