تمام جهان در عید غدیر شکوفه باران می‌شود

تاریخ انتشار خبر : ۹۷/۰۶/۸

هجدهم ذی‌الحجه روزی است که واقعه بزرگ غدیر محقق شد و علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) ازسوی پروردگار به امامت و ولایت بر مسلمین برگزیده‌ شد. روزی که ملائک آسمان رحمت پروردگار را در میان بندگان جاری می‌کنند. روزی که عیدی بزرگ نام گرفته‌ است و تمام جهان به برکت این روز، شکوفه باران می‌شود.
آسمان نیلگون‌تر از همیشه رخ می‌نمود، خورشید بر فراز زمین خودنمایی می‌کرد و با آفتاب سوزانش، چهره‌های خسته را نوازش می‌داد.

پرندگانی بر فراز آسمان، نظاره‌گر جمعیت از راه رسیده بودند و گویا آنان نیز در این هم‌همه عظیم، شاهد و ناظر بودند.

تمام کائنات در سکوتی عمیق خاموش بودند تا از اعماق جان، سخنان ارزشمندی که فضا را در بر می‌گرفت، بشنوند.

همه رهگذران به سخنان رسول‌خدا(ص) گوش سپرده‌بودند و چشم‌های‌شان را در وجود پیامبر(ص) گره کرده‌بودند.

رسول‌خدا(ص) پس از حمد و ثنای پروردگار، دستان علی(ع) را در دست خویش گرفت و بالا برد تا اولین چراغ هدایت‌گری مسیر امامت را به همگان نشان دهد و راه رستگاری را در برابر دیدگان همگان، فریاد کند.

حضرت محمد(ص) ولایت و امامت علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) را پس از خود، به دیگران اعلام کرد و این‌گونه رسالت خویش را به انتها رساند.

آن دم که دستان مولا در دستان رسول خدا(ص) بود، بی‌شک زمین به خود بالید و آسمان نیز به خودنمایی پرداخت، روزی که از میان این دستان گره شده رسول‌خدا(ص) و مولا علی(ع)، نوری الهی به آسمان کشیده‌شد، نوری که تا به امروز جهان را از وجود خویش، منور کرده‌است.

علی(ع) مولا و سرور جهان شد تا راه درست سعادت در مقابل دیدگان تمام جهان، روشن شود، واقعه‌ای که در محل غدیر در ١٨ ذی‌الحجه سال دهم هجری قمری به وقوع پیوست و عشقی الهی را بر روی زمین روان کرد.

هجدهم ذی‌الحجه به عیدی بزرگ متبرک شد و غدیر نام گرفت، روزی که خانه‌ها به برکت قداست این روز، چراغانی شد و جهان نیز به یمن این روز جور دیگری در مقابل مخلوقات، خودنمایی کرد.

روزی که فرشتگان از سوی آسمان، زمین را در بر می‌‌گیرند و در میان بندگان خدا، رحمت را جاری می‌سازند، روزی که آفتاب مشرق زمین، نور آسمانیش را بر دیدگان مخلوقات می‌تاباند تا برکت این‌روز را نمایان کند.

گرچه پس از واقعه غدیر، دل‌های برخی افراد را مه تیرگی در برگرفت، به گونه‌ای که بیعت خویش با علی(ع) را از یاد بردند، گرچه افرادی پیمان شکستند و زخمی عمیق بر قلب مولا بر جا نهادند، گرچه پس از غدیر، مولا را رها کردند و تنها گذاشتند.

گرچه یار علی(ع) نبودند و چاه بیابان محرم دردودل‌هایش شد، اما هنوز هم عاشقان مولا، عشق علی(ع) را در جان و دل خویش، حک کرده‌اند و قداست این روز را هرگز از یاد نمی‌برند.

عاشقانی که این عید بزرگ را به رخ جهان می‌کشند تا بزرگی مولا و بزرگی مقامش را فریاد کنند.

بزرگی مولود کعبه که از غدیر تاکنون جهان را شیفته خویش کرده‌است و راهش بی‌شک تا ظهور آخرین ستاره درخشانِ هدایت‌گری ادامه می‌یابد.